Αυτό θα πει ομαδική δουλειά...

Έρχονται και τα επόμενα σποτάκια!

"Νέα" ορθογραφία

Νέα ορθογραφία λέξεων (τις είχαμε συνηθίσει αλλιώς)

• αβγό, αλίμονο, αλλιώς, ανιψιός, αντικρίζω, Αράχοβα, αφτί
• βαθιά, βεζίρης, βρεμένος, βρικόλακας, βρόμα, βρόμικος
• γαβγίζω, γαρίφαλο, γλιτώνω, γόμα, δυόμισι, ζήλια
• καβγάς, καημένος, καινούριος, καμιά, κόκαλο, κολόνα, κοπέλα, κρεβάτι
• Λάρισα, λιώνω
• μακριά, μαντίλι, μόλος, Μοριάς, μπίρα, μύγα
• Ναβαρίνο, νηστίσιμος, νιώθω
• ξίδι, ξιπάζω
• παλικάρι, πρίγκιπας
• σάκος, σβήνω, σινάφι, σιντριβάνι, σιρίτι, στάβλος, συμπάθιο
• τάλιρο, τρελός
• φιντάνι, φλιτζάνι, φτήνια
• χλομός, χνότο, χρεοκοπία

Στην ουσία, οι λέξεις αυτές χρησιμοποιούνται ακόμα ευρύτατα στο γραπτό λόγο, στις εφημερίδες κτλ., ενώ οι περισσότερες καταγράφονται και σε κάποια έγκυρα λεξικά. Παράδειγμα: δύο από τους εγκυρότερους λεξικογράφους, ο Κριαράς και ο Μπαμπινιώτης, υποδεικνύουν την ορθογραφία "παλληκάρι". Το ισχύον λεξικό της Νέας Ελληνικής υπαγορεύει τη γραφή "παλικάρι". Το ίδιο και για το γλιτώνω-γλυτώνω.
Επίσης, υπάρχουν λέξεις που η νέα ορθογραφία τους δεν έχει καθιερωθεί, π.χ. λιμέρι, μακελιό, χλομός.
Τον τελευταίο καιρό συζητούνται και άλλες "νέες" ορθογραφίες: βουλλώνω, γρασσίδι, φτώχια, καρώτο, ρωδάκινο, κουκκί, αγώρι! Εξωφρενικές. Ας τις αγνοήσουμε.
Πηγή:  gnomikologikon.gr

Δημιουργική γραφή

Μία εναλλακτική μορφή παραγωγής γραπτού λόγου...Τα παιδιά ακούν με τη σειρά ήχους και προσπαθούν να τους αποτυπώσουν με όποιο είδος γραπτού λόγου (ποίημα, αφήγηση...) επιθυμούν στο χρονικό διάστημα ενός 15' ή όσο χρόνο κρίνουμε εμείς.

Το παρακάτω ποίημα γράφτηκε από εμένα, αποτελεί άσκηση στο σεμινάριο δημιουργικής γραφής, Ηράκλειο 31/03/12, και μπορεί πολύ εύκολα να ενταχθεί στην περιβαλλοντική αγωγή.

Οι ήχοι με τη σειρά: νερό που κυλάει, άνεμος, περπατώ στο χιόνι, κόβω δέντρο, πυρκαγιά, βροχή, καναρίνια

Μες στο δάσος περπατώ κι αφουγκράζομαι νερό, κρυσταλλένιο και γοργό σαν τον άνεμο τρέχει θαρρώ.

Κι ο αέρας που φυσάει, σ' άλλο μέρος με πετάει κι ανεβαίνω, προχωρώ και πυκνό χιόνι πατώ.

Μα το όμορφο τοπίο ξάφνου γίνεται γυμνό και το δέντρο το ψηλό, πέφτει χάμω σα νεκρό.

Και τι' ναι τούτο το καμίνι που λυσσάει σαν αγρίμι;

Πού να πάω να κρυφτώ; Τρέχω εδώ κι εκεί σαν παλαβό.

Πού' ναι το σπίτι μου, πού' ναι οι φίλοι μου;

Πες μου βροχή μου και μη με βρέχεις, παντού πλημμύρες, σταμάτα να πέφτεις.

Κι όμως σ' αυτή την καταστροφή, βλέπω τους φίλους μου, είναι ζωντανοί.

" Καναρινάκια μου γλυκά, κελαηδήστε δυνατά.

Να βγει ο ήλιος παντού να φέξει και η ελπίδα να μας στέψει"